We zijn allemaal kinderen van Moeder Aarde, kinderen van de Grote Geest. Wakan-Tanka leeft in ons allen, doordringt alles, waardoor we verbonden zijn met alles en met elkaar. Vervuiling, consumptie en een stresserend bestaan, doen ons verder weg groeien van onze wezenlijke kern. Als onze ratio overheerst, vergeten we wie we werkelijk zijn en hoe we verbinding kunnen maken met de Great Spirit en Moeder Aarde.
Nu, in de lente, is het een ideale periode om onze band met Moeder Aarde te hernieuwen. De lente is sowieso een periode van reiniging en zuivering, een tijd om een oude huid af te werpen, fysiek, emotioneel, mentaal en energetisch, om ruimte te creëren voor een nieuwe huid. Door afstand te nemen van oude energie, kunnen we nieuwe ideeën, gedachten, mogelijkheden laten groeien…
De zweethut is een ceremonie waarbij dit ‘zuiveren’ centraal staat. Vooraf creëren we al mediterend een medicijnbundel. Dit is een stoffen buideltje, gevuld met tabak, eventueel wat persoonlijke of kleine krachtelementen en een warme portie intentie.
In de hut, die metaforisch staat voor de schoot van Moeder Aarde, hangen we het op aan de wilgentakken boven ons hoofd, waarmee we de spirits welkom heten. Deze buidel zal ook na de zweethut blijven hangen als dankbaar offer voor de spirits en voorouders van deze plek, en om onze intentie verder te laten leven binnen deze beschermde en koesterende omgeving.
Vol respect gooi ik een handvol salie in de gloed van het vuur als offer, en vraag ik om verbinding met mijn intentie. In dankbaarheid kniel ik voor de opening van de hut, gemaakt uit wilgentakken en bedekt met stapels dekens. Ik groet al mijn verwanten, kus de grond en naakt neem ik een plek in de bescheiden donkere ruimte die ruikt naar een mengsel van aarde, vuur en kruiden…
Een zweethutceremonie wordt normalerwijs gezien opgebouwd volgens bepaalde normen en waarden; zo schrijft de Lakota-traditie uit Noord-Amerika het immers voor. En het is goed om deze traditie te eren, zonder er dogmatisch mee om te gaan.
Daarom organiseert Kachina Creative Energy zweethutceremonies waarbij bewust afstand wordt genomen van oude tradities en patronen om ruimte te geven aan spontane ingevingen, om mensen dichter bij zichzelf te laten komen en vooral te laten Zijn vanuit gevoel, intuïtie en hartsenergie. Hart en Buik leiden dus onze ceremonies …
De structuur wordt in overeenstemming met onze gidsen en voorouders op voorhand bepaald; die is altijd anders omdat we ons afstemmen op de energie van het moment. De inhoud, hoe de ceremonie uiteindelijk zal verlopen, is een creatief spel waarbij de energie van de groep mede het verloop laat stromen. Zweten verloopt dus niet vastomlijnd met vaste, strakke regels en liederen. Hierdoor is iedereen welkom, kan elkeen zich thuis voelen, met wat er zich ook voordoet op het moment.
Yves heeft als vuurman een lange ervaring met zweethutten. Hij werd opgeleid in de Lakota-traditie door Bomma, een 80-jarige vrouw. Voor haar is de essentie van een ceremonie: je gevoel volgen; wat voel je in de hut, hoe voel je de andere(n) aan, is het van hun of is het van jou, willen de spirits je iets duidelijk maken?
De enige opleiding die er is, ben je zelf, in je puurheid en zonder ego, in je angsten maar met overgave; dan kun je hutten begeleiden. Het belangrijkste is het doen, je intuïtie volgen. Voor Yves is dit altijd zijn steun en overtuiging geweest: De wijsheid van oude indiaanse volkeren vermengen met gevoel, intuïtie, het afstemmen op de energie van de groep en de spirits van de zweethut.
Daar willen we ook graag voor staan, voor een nieuwe vorm van zweethutceremonies waarin voelen, stromen, afpellen van lagen om tot je diepe prachtige authentieke zielenkern te komen, de rode draad vormen.
We hebben in Latijns-Amerika enkele zweethutten meegemaakt, waar de energie van het moment belangrijk is en niet een vooraf bepaalde structuur. In Mexico leerden we een prachtig lied:
Viento del alba, llevame al altar,
Madre Tierra, vuelvo a mi hogar
en el temascal, en el temascal…
Liefdesvuur, verbrandt mijn angsten
Wind van de dageraad, breng me naar het altaar
Moeder Aarde, ik kom terug naar huis
in de zweethut, in de zweethut…
Zweten is zo oud als de mensheid.
Een zweethut binnentreden is als thuiskomen in de moederschoot. Van oudsher is het een reinigingsproces voor lichaam, hart en ziel. In talrijke culturen wereldwijd zijn zweethutten als hoeders van Moeder Aarde een plek waar je kan reinigen, zuiveren, al zwetend dichter bij jezelf komen. In het Spaans is een zweethut, een temascal. Vaak gaat zo’n temascal vooraf aan een langere ceremonie, met of zonder medicinale planten. Er zijn zweethutten die twee uur duren, maar ook ceremonies die langer duren, tot een hele dag en nacht. Zweethutten kunnen dienen om te reinigen, maar er zijn ook zweethutceremonies die in teken staan van geboorte, overgang, een verjaardag, een huwelijk, enzovoort. Het vuur opbouwen is een subtiel spel van geven en nemen. De stenen uitkiezen, een stevige basis creëren in de aarde van hout en papier. Zelf gebruiken we vulkanische stenen uit de Eifel.
Vulkanische energie uit de kern van de aarde, voorouders van onze eigen cultuur. De stenen symboliseren de grootmoeders, las abuelas, the grandmothers. Het vuur is een metafoor voor de mannelijke kracht, hij bewaakt als een grootvader het hele proces van een zweethut; hij draagt de grootmoeders, de vrouwelijke energie. Samen versmelten ze, worden ze één in energie en dynamiek. Beiden gedragen door Mother Earth, zij draagt het vuur, de stenen, ons. Uit respect en dank eren we haar, keer op keer opnieuw. Onlangs creëerden we op 21 december, symbolisch op winterzonnewende, een mandala waar we aan de aarde, vanuit de Inca-traditie, in overvloed offers schonken, als dank aan Moeder Aarde.
Op tromgeroffel en ritmisch ratelen, eren we de spirits, dewindrichtingen, de elementen, aarde, zon, maan en water
Vaak laten we de deelnemers zelf hun stenen kiezen en ze dan symbolisch laden met hun intentie, om ze dan op het draagvlak van papier en hout te leggen. We steken samen het vuur aan dat de vuurman of vuurvrouw de hele ceremonie zorgvuldig zal bewaken. Op tromgeroffel en ritmisch ratelen, eren we de spirits, de windrichtingen, de elementen, aarde, zon, maan en water. Het dierbaar water, dat ons intens zal begeleiden tijdens de zweethut. Vuur, water, hitte, aarde, ademen, zingen, klanken, zweten, huilen, lachen, spelen, vraag en antwoord, zinken in hart en buik, voelen, genieten …
Alvorens de zweethut binnen te gaan, is het belangrijk om je intenties helder te maken. Zij vormen de ware kracht van een ceremonie; hoe zuiverder je intenties, hoe beter je kan voelen in de diepere lagen. Afpellen, letterlijk en figuurlijk, laagje per laagje. Om in de schoot van Moeder Aarde en in je eigen lichaam thuis te komen, is stilte belangrijk. Bij elke zweethut zou tenminste één ronde in stilte moeten zijn. In de leegte gaan, versmelten met de
warmte, het niets, all-een zijn. Want dat ben je helemaal in een zweethut, bij jezelf, met jezelf, op jezelf en toch samen met anderen. Jouw intentie en de intenties van de groep en een gezamenlijke intentie, want uiteindelijk zijn alle individuele intenties met elkaar verbonden en zijn we allemaal spiegels voor
elkaar.
Belangrijk is om fysiek echt toe te komen in de hut. En al snel begint iedereen te geeuwen, te zuchten, te kuchen, te boeren. Dat werkt helend op het hele fysieke lichaam, loslaten van de oude huid kost soms moeite en het mooie is als alles moeiteloos en ontspannen kan verlopen en vooral dat iedereen zichzelf kan en mag zijn.
Je hoeft niet af te zien in een zweethut, je hoeft je niet in te houden, niet te denken kan dit of dat wel, zou dit wel mogen of is dat wel toegestaan.
Uiteraard blijf je tijdens de ronde in de hut en vaak gaan mensen door moeilijke persoonlijke stukken heen, maar meestal gaat dit in onze zweethutten vanzelf. Vaak hebben de zweethutmaagden, zoals we ze ook wel noemen, veel vragen op voorhand. Angst, claustrofobie, hoe lang zal een ronde duren, wat moet ik doen als …, ik heb veel stress en kan ik dit wel aan … .
Maar eenmaal in de zweethut, vallen alle franjes en maskers weg en als de eerste fysieke laag uitgezweet is en de poriën staan wijd open, is het alsof de cellen ook opengaan en iedereen afdaalt van het hoofd naar het hart en langzaam ook naar de buik, meer naar het voelen toe.
Bij een mannenzweethut die Yves onlangs begeleidde, was het bijzonder hoe de mannen door het zweten de vereenzelviging met hun ratio loslieten en er ruimte kwam voor gevoel, emotie, tranen, verhalen. Verhalen mogen er echt zijn in een zweethut. De eerste intenties die geformuleerd worden buiten de hut, krijgen vaak een veel diepere lading eenmaal de versmelting met vuur, stenen en hitte, plaatsvindt. Prachtig is dit.
Alvorens de zweethut binnen te gaan, is het belangrijk om je intenties helder te maken
Vier rondes lang … of vijf, de vijfde is voor de fire keeper, die de keuze heeft om de laatste ronde voor zichzelf te nemen of deze samen met de groep te beleven. De vijfde ronde wordt ook vaak de kleine dood genoemd, sterven om opnieuw geboren te worden. Heerlijk, wat laat je achter, wat kan je laten transformeren om te groeien naar je diepere zelf. Na een zweethut ben je herboren. Je kruipt uit de moederschoot als een nieuw mens, gereinigd, gezuiverd, dieper in je hart en je buik.
Een zweethut is thuiskomen bij jezelf, en daarom is een zweethut ook een feest. We noemen het een ceremonie omdat het een extra dimensie geeft aan een zweethut. Een ceremonie gaat dieper, geeft zin en betekenis aan het geheel.
Na het zweten leggen we ons naakt op de aarde, om bij te komen en af te koelen. Een douche daarna doet wonderen. We delen ervaringen en een maaltijd nadien, en genieten samen verder van dit feest …
Tekst: Veerle Phara Declercq en Yves Vanopslagh van Kachina
