De gevolgen van het verplichte thuisonderwijs in Sara Borremans’ gezin.

In het basisonderwijs was het voor mijn kids al bij al nog meegevallen. Door hun hulpvaardigheid kregen ze ook wel eens de kans om andere leerlingen bij te staan. Dan kwamen ze heel voldaan thuis “ik heb aan 3 kindjes de staartdelingen nog eens uitgelegd”. Maar ooit komt het middelbaar met elke les een andere leerkracht. Er waren vakken die heel erg makkelijk gingen. Zo makkelijk dat de extra-uitdaging oefeningen klaar waren voor de rest van de klas klaar was met de basis.

“Begin jij maar al met volgend hoofdstuk op eigen houtje”, “hier zijn nog wat extra oefeningen”, het zijn klassiekers en eerlijk gezegd ook vrij begrijpelijk gezien de grote variëteit aan niveaus. We gingen hulp zoeken bij het CLB. “Hebt u uw dochter al eens laten testen op hoogbegaafdheid? Ik heb zo’n vermoeden…”. Ik zocht een oplossing, niet een etiketje, maar goed er werd uiteindelijk toch een alternatief gezocht voor het volgende hoofdstuk zonder verslag van een psychiater. Wat een gelukzakken zijn we toch.

Toevallig ontmoet ik op een netwerkevent twee mensen die begaan zijn met kids zoals de mijne. Ik spreek erover met mijn dochter: “Laat ons maar normaal proberen doen mama”.

Het leven kabbelde door. Er kwamen meer vakken die makkelijk waren. Er kwam een onderwijshervorming die voor extra differentiatie moest zorgen. “De leerlingen krijgen vanaf nu 2u per week FeedMe… daarin gaan we remediëren…”. Pas als ik tijdens de uiteenzetting expliciet vraag wat ze dan van plan zijn met sterke leerlingen lijkt er een kwartje te vallen. We gingen opnieuw een jaar in met vooral veel extra oefenen op wat gekend is onder de noemer “extra uitdaging”. Met de kerstvakantie in het vooruitzicht vertrouwt de klastitularis mij toe: “ik maak me toch wat zorgen, ze haalt heel goede punten maar liefst van al zou ze die verstoppen. Alsof ze gewoon doorsnee wil zijn en niet zichzelf”. Ook het leraren tekort laat zich ook voelen. Zeven uur studie per week is geen uitzondering.

En dan komt Corona. Lock-down. Afstandsonderwijs. Na een week is al overduidelijk: dit is peanuts. Ze slaapt uit, maakt taken en tegen 14u begint ze zich uit te leven in de keuken. Een paar weken later zet ze zich aan HTML en gitaar spelen.

“Wel leuk dat ze niet zien dat ik al klaar ben. Tenminste niet nog meer saaie oefeningen.” Het was het begin van een heel bijzondere periode.

“Kijk mama, misschien moeten we toch maar voor de examencommissie gaan.” Ze is 14, ze heeft zonet de website van Onderwijs Vlaanderen doorgespit, leerplannen gezocht, een vergelijkende studie van syllabi gedaan,…

Naarmate de weken vorderen wordt het steeds duidelijker. Deze meid terug naar school sturen, is als een vlinder terug in een cocon proberen stoppen.

“Kunnen we ajb thuis blijven dit weekend? Ik wil wel graag die cursus biologie afwerken”. Het was eind juli, jawel.

We wikken en wegen en tobben en ijsberen en overleggen. Dan is er een vriendin die zegt “je hebt ook een zelfsturend kind. Dat is nog een heel talent extra dat aandacht verdient”.

Ook al zijn de kosten niet min, het alternatief is een lijdensweg die we kunnen vermijden.  Wij hebben dan ook gekozen. Voor thuisonderwijs met begeleiding van Campus Cuesta. Er is geen weg terug, we gaan voor dat diploma middelbaar in Humane Wetenschappen op eigen wijze.

“Oh mama, moet je nu wat weten… wat ik echt graag wil, dat bestaat gewoon! Ik heb net de naam gevonden!” Neuro-psycho-immunologie. In ieder geval iets waar ze lang aan gaat studeren, dat is ons al beloofd.

Maar euh, mocht je zelf in dubio zitten dan deel ik hier graag een paar links die kunnen helpen bij je tocht:

• Vhov.be Vereniging huisonderwijs Vlaanderen
• Campuscuesta.org Campus Cuesta
• Examencommissie.be (voor syllabi voor het middelbaar)
• Carocoaching.be
• Hoogbegaan.be

Check ook de groepen rond thuisonderwijs op Facebook

We’ll keep you posted!