Openhartig gesprek met Thérèse Derwael op Blue Monday

Ooit kampte ik met een depressie. De trigger hiervoor was helemaal onverwacht mijn werk verliezen. Ik kwam terug van vakantie en kreeg mijn computer niet meer aan de praat. Ik belde de helpdesk die me doodleuk antwoordde dat ze niets voor me konden doen.  Er was zoveel werk en voelde me  nutteloos. Ik zocht koortsachtig naar wat ik wél kon doen, zo zonder computer. Plots kwam de secretaresse binnen en nodigde me  uit  voor een ongeplande vergadering.  Neen, ze kon me niet meer details geven. Ik kon  dus niets voorbereiden en merkte dat ze emotioneel reageerde op mijn vraag om meer uitleg . Een collega wist mij te vertellen dat hij tijdens mijn afwezigheid wat calamiteiten voor de kiezen gekregen had. We maakten plannen om samen draad weer op te pikken en ons project verder te zetten . Om 14 uur was ik stipt op post in de vergaderzaal. Een directielid en mijn leidinggevende waren er ook. De eerste zin van het directielid vergeet ik nooit: “Jij werkt hier veel te graag, dus we moeten je wel ontslaan”! Aangezien je te veel weet, kunnen we je niet naar een andere dienst laten gaan”. Tot op vandaag weet ik nog altijd niet wat ik dan wel wist dat zo gevaarlijk was… Het eerste dat bij me opkwam was: ‘gelukkig leeft mijn vader niet meer zodat ik hem dit niet hoef te vertellen’. Ik bleef achter met het gevoel dat ik alles kwijt was en dat er niets meer was om voor te leven.

Mijn werk was immers ALLES voor mij. Het was mijn identiteit, mijn leven, allergrootste prioriteit. Het zou nooit mijn eigen keuze zijn geweest  om dit  achter te laten. Van het ene moment op het andere was ik niemand meer. Wat was de  zin van mijn leven nog?  Ik had geen doel meer, geen waarde, geen identiteit.

Geen vragen meer van collega’s waarom ik altijd zo goed gezind was. Geen felicitaties meer voor resultaten  die niemand voor mogelijk hield. Geen middagpauzes met boeiende collega’s meer. Geen interessante gesprekken meer na de werktijd. Maar ook geen helse stress meer.  Nooit meer rennen van de ene vergadering naar de andere,  soms met 5 grote overvolle mappen in mijn armen voor de opeenvolgende vergaderingen.   Geen extra tandjes meer bijsteken en mensen achter de veren zitten om alles tijdig klaar te krijgen. Geen pissige opmerkingen meer van mijn leidinggevende. Maar ook geen jaloerse opmerkingen meer van een paar collega’s die mijn job wilden hebben.  Niettegenstaande ik waanzinnig hield van mijn werk en werkomgeving toch was er ook altijd het gevoel dat ik er enorm voor moest vechten, mij moest bewijzen en verantwoorden,  mij verdedigen bij bepaalde mensen.

Mijn toenmalige partner was de eerste maand heel erg ondersteunend maar daarna werd het geleidelijk aan steeds killer tussen ons. Uiteindelijk spraken we zelfs nog nauwelijks af. Ik had het gevoel dat hij zich voor mij schaamde. Hij kon het niet aan en ik nog veel minder. Ik besefte niet wat er aan de hand was, ik (her)kende mezelf niet eens meer en zakte steeds dieper weg. Ik vond ook altijd wel een of ander excuus om mijn familie niet meer onder ogen te moeten komen.

Het viel me op dat vrienden mijn gezelschap steeds meer ontweken. Sommigen bekritiseerden me zodat ik me meer en meer terugtrok. Langzaam ging voor mij het licht uit. Ik had maar één wens: alsjeblieft niet nog een dag. Niets hoefde meer. Alles was voorbij. Ik bleef in bed. Waarom zou ik opstaan? Ik vond mezelf laf omdat ik de  moed niet had om ……Het enige wat me in die duistere periode nog kon boeien was Chinese astrologie. Daarvoor schuimde ik ’s nachts het internet af. Doch het leek me allemaal nogal verwarrend en ingewikkeld.

Stap voor stap kwam er toch een shift.  Er was steeds een nieuwe dag, en een volgende, en nog een en nog een. Buiten werd het licht en donker en weer licht en donker. Binnen brandde een heel klein waakvlammetje. Langzaamaan legde ik mezelf  basis doelen op: opstaan, eten, me wassen en aankleden, naar de winkel gaan om eten te kopen. Geloof het of niet, maar die eenvoudige dingen waren in het begin best wel pittig. Daarna kwamen er al wat grotere doelen. Eens een kleine wandeling maken bijvoorbeeld.  Ik legde voorzichtig weer contact maar enkel  met mensen die me niet zouden bekritiseren.  Want daar kon ik absoluut niet tegen, kritiek kwam binnen als messteken. Ik kwam enkel buiten voor de wekelijkse yogalessen.  Ook pikte ik weer de draad op van allerhande cursussen die ik vroeger was gestart zoals Shiatsu bijvoorbeeld. Tijdens een retraite met Frank Coppieters begon ik weer licht te zien en hoop te voelen.

De titel herinnerde ik me niet meer  maar wel dat  The Power of Now van Eckhart Tolle centraal stond. Ik deed een aantal familie-opstellingen, volgde healers opleidingen, … Ik verdiepte me verder in Feng Shui en Chinese astrologie. Van het ene kwam het andere. Ik durf haast niet te zeggen wat ik NIET heb gedaan. De honger was groot. Stap voor stap kwam er meer licht in de duisternis.

Dit speelde zich 16 jaar geleden af. Met mijn arts heb ik hier nooit over gepraat. Ten eerste omdat ik het nut er niet van inzag, ik had immers geen medische klachten. Later om te vermijden dat ik onder de pillen zou komen te zitten. Na enkele maanden vond ik een deeltijdse job. Ik moest daarvoor op de tippen van mijn tenen gaan staan maar kon dat net aan. Het gaf mijn leven weer structuur. De dagen dat ik niet werkte, rustte ik.

Pas veel later ben ik beginnen lezen over depressie. Ik herkende  de signalen stuk voor stuk. Toen ik er middenin zat had ik geen idee wat er aan de hand was, laat staan hoe ik eruit kon komen.  Ik voelde me niet waardig om de lucht in te ademen. Anderen hadden die lucht  nodig,  diegenen die nuttig waren voor de maatschappij en voor deze planeet. Nu zie ik dat alsof ik viel en  geleidelijk  in een diepe donkere afgrond gleed waar geen licht meer was. Het verhaal van Eckhart Tolle vond ik toen heel inspirerend. Hij kwam als het ware met één vingerknip uit een diepe depressie. Bij mij is dat een heel traag en diep proces geweest met heel veel piepkleine stapjes.

Ik ben heel blij dat er tegenwoordig veel meer aandacht en ontwikkeling is inzake mentale gezondheid. Als ik er nu op terugkijk, lijkt het wel of we 16 jaar geleden nog in de middeleeuwen zaten op dat vlak. Toen ging nog steeds heel veel aandacht naar alles wat buiten ons lag. Dan bestaat de mogelijkheid dat je na een ontslag in een heel diepe put terecht komt.

Wat zijn je ultieme CHANGE-tips ter preventie?

Neem regelmatig de tijd om je innerlijke barometer te checken.

Doe je dingen omdat ze je blij of gelukkig maken of doe je ze omdat je ergens voor vlucht en niet met je eigen gevoelens wil geconfronteerd worden?

Het valt me in de supermarkt op dat de lege dozen die je kan gebruiken om je koopwaar in te steken, vooral dozen van lege wijnflessen zijn. Dan komt de vraag bij me op welk gehalte daarvan echt gelukkig maakt en hoeveel ervan dient om niet te moeten voelen.

Geniet je van één gebakje of ben je na 10 nog niet verzadigd?

Ik zie de laatste ook veel mensen aan hun droomlichaam bouwen. Het resultaat ervan MOET regelmatig gedeeld worden via  sociale media. Natuurlijk is het belangrijk om jezelf te stretchen en doelen te behalen. Maakt het je gelukkig of kan je alleen jezelf maar aanvaarden wanneer je met dat droomlichaam naar buiten kan treden? Geeft het je voldoening g? Voel je je blij om  dit in stand te houden? Wat als je het niet haalt?

Is er een boek of andere tool die jou heeft geholpen?

Ik heb massa’s boeken, workshops, tools gebruikt. Een boek dat ik al enkele keren opnieuw gelezen heb is “Life On Earth Mastery” van Sherwin NG, mijn leraar in Maleisië. Het heeft me veel inzichten gegeven en ook enkele patronen bij mezelf blootgelegd. Ook boeken, lezingen, YouTube filmpjes en massa’s nota’s van workshops van Tony Robbins, Joseph Mc Clendon III, Simon Sinek, Joe Dispenza, Sadhguru, Marisa Peer, Jessen James, Steven Laureys, Rutney Sluis, Ali B, Vikas Malkani, Oprah Winfrey, … zijn altijd binnen handbereik. Ook  herontdekte ik NLP, volg er een opleiding in  en volg ook de online workshop “Leren loslaten” van Jan Bommerez . Uiteraard zet ik ook Feng Shui en Chinese astrologie in.

Is er nog iets dat je zelf wilt toevoegen?

Ik ben bijvoorbeeld enkele maanden geleden begonnen met dagelijks minstens één persoon aan het lachen te brengen. Dus kijk maar uit: ik ben dagelijks op zoek naar een slachtoffer … en er kan er altijd nog wel eentje bij!

Geef jezelf een dagelijks doel waar je blij van wordt.

Een aarzel geen moment om je favoriete muziek te spelen.

• Heb je vragen voor Thérèse? Wil je graag wat méér toelichting  bij haar verhaal?
• Op 02/02 is ze hier op de afspraak voor het beantwoorden van al je vragen en gevoelens die het interview bij je losmaken. (concreet tijdstip wordt nog gecommuniceerd).
• Je kan de vraag vooraf indienen ofwel via de comment-knop onderaan of door een mailtje te sturen naar gina@wearethechange.be. 
• Meer info op Wie ben ik? – VITAL PLACES VITAL PEOPLE (vitalfengshui.be)