Patrick Frans De Smet getuigt over zijn muzikale ontwaking
Als het Stil wordt, begint de Klank te spreken
Patrick Frans De Smet deelt graag deze tekst met jou:
Er was een moment dat ik achter de piano ging zitten — niet met een plan, niet met een doel. Ik speelde, zoals ik vaker speelde: improviserend, zoekend, tastend. Maar dit keer gebeurde er iets. Er *verschoof* iets. Het leek alsof ik zelf verdween en iets anders mijn handen begon te leiden.
Wat volgde was geen compositie. Geen prestatie. Geen muziek in de gewone zin van het woord.
Wat volgde was een ervaring van **volledige aanwezigheid**. Een plots besef:
Ik ben hier niet om muziek te maken. Ik bén muziek. Of beter: ik ben het kanaal waarlangs ze naar deze wereld komt.
Op dat moment viel alles weg wat ik dacht te moeten zijn. Geen behoefte meer aan applaus, geen angst meer voor oordeel, geen streven naar perfectie. Alleen de klank die geboren werd uit stilte — rauw, teder, ongevraagd.
En tegelijk: **alles werd duidelijk.**
Alsof iemand het licht aandeed in een kamer waarvan ik niet wist dat ik er al jaren in zat.
Wat ik altijd had gezocht buiten mezelf — erkenning, richting, betekenis — werd overbodig. Want het was er al. Ik *was* het.
Dat moment betekende het einde van een leven dat op iets gericht was. En het begin van een leven dat **in het Zijn zelf rust**.
Geen doel, geen ladder, geen top om te bereiken — alleen maar dit: de klank die komt, wanneer ik niets meer wil zeggen.
Soms lijkt het alsof de muziek die ik speel vreemd is voor deze wereld.
Niet volgens de regels. Niet “interessant genoeg”, “virtuoos genoeg”, “verkoopbaar genoeg”.
Maar dat raakt me niet meer.
Ik weet nu:
De muziek vraagt niet om begrepen te worden. Ze vraagt om aanwezig te zijn.
En als ze *één mens* mag raken in zijn eigen stilte, dan is haar taak volbracht.
Author: Gina De Groote
Uitgever en hoofdredactrice van het online platform met community We are the CHANGE, vroeger CHANGE-magazine. Auteur van het boek My CHANGE. Ook bezielster van het platform DoodGelukkig.