Dan krijg je ineens een berichtje van je vaders voormalige poetsvrouw. Uit het niets. Dat ze afgelopen nacht van hem gedroomd had. Hoe ze zoals altijd voor de start van haar werk een kop koffie dronk met hem. Terwijl hij vertelde over zijn overleden vrouw.
Ik ken dat verhaal. Ik heb voornamelijk met eigen ogen kunnen zien hoe hij deze momenten voorbereidde. Ze kwam één keer per week. De avond ervoor stond al klaar: een kopje op schoteltje plus lepeltje, klontje suiker, een voorverpakt cakeje voor bij de koffie, een flesje frisdrank en een dessert in de ijskast. Voor hem was dat normaal. Hij noemde het respect hebben voor de ander en iemand goed behandelen.
Nu was dat hele werk-startmoment van de poetsvrouw waarschijnlijk het hoogtepunt van mijn vaders dag. En wellicht ook dat van haar. Hij luisterde naar haar zorgen als hardwerkende jonge moeder en gaf haar dikwijls zijn ongezouten mening. En zij moet geduldig geluisterd hebben naar al zijn verhalen. Ze keek naar hem op.
Ik blijf nog steeds gefascineerd door dit verhaal. Ik nam zelfs stiekem een foto van het stilleven op het aanrecht. Het illustreert wat mijn vader steeds deed. Zich voorbereiden op. Tot in de puntjes. Hij anticipeerde alsof het een lieve lust was. Gesprekken, ontmoetingen, aankopen, verkopen, had hij al uitgebreid gesimuleerd nog voor zijn gesprekspartner ook maar enige kans had om een richting te bepalen.
De verklaring die hij voor deze attitude gaf, was dat hij dan meer het spel kon spelen. Meer kon genieten van het moment. Beter kon zien of er nog iets bij te sturen viel. En dat hij er meer voor de ander kon zijn.
Ik heb er dikwijls moeite mee gehad, met dat gedrag. Ik vond het beperkend en controlerend en bij wijlen manipulerend. Ik vond dat ie moest stoppen met alles vooraf te willen bepalen.
Onderhand is het me wel duidelijk dat ik zijn gedrag vanuit allerlei overtuigingsfilters beoordeelde. Degene die er last van had was ik, niet hij.
Wat ik door het erop nahouden van die overtuigingen vergat, is eens te kijken naar het fenomeen zelf. Zoals: met een goede voorbereiding kun je aandacht vrijmaken om helemaal aanwezig te zijn en net dat verschil te maken. Je kunt toegevoegde waarde leveren en ja, je kunt bepalen dat je afstemming creëert. Dat is wat mijn vader wellicht bedoelde met: er helemaal zijn voor een ander.
Er was nog een verzoekje van de poetsvrouw.
Zij geloofde dat als je van een overleden persoon droomt, je een kaars moet aansteken. Of ik dat alsjeblieft wilde doen.
Veel voorbereiding had ik daar niet voor nodig. Hij stond er binnen de minuut.
Meer over Monique Enhus vind je op haar Linkedin pagina en op deze webpagina met aanbod. Weldra vind je haar met haar mooie missie ook terug in de CHANGERS-Gids.