In het coronabeleid krijgt consumeren al sinds het begin voorrang. Samenkomen met geliefden is minder noodzakelijk dan winkelen. Een wellness kan niet, dwalen door de Ikea kan wel. Een vliegtuig kan, een zaal waar kunst hangt, iemand zingt of toneel speelt, niet.
Leiden dit soort beslissingen tot de overtuiging dat consumeren het hoogste doel op aarde is? Of hoe komt het dat vele mensen (onder wie ik zelf) tegenwoordig de verbeeldingskracht missen over hoe we onze vrije tijd kunnen spenderen tijdens een mooie herfstdag? En is dat onze schuld?
Waarom creëert de overheid geen plekken waar mensen ruimte krijgen om aan zelfreflectie te doen tijdens een crisis?